Paris University Statutes of 1366

The Parisian Statutes of 1366 show some interesting contraints on students of and lecturers on the Sentences:

‘Item quod scolares librum Sententiarum audientes noviter primis quatuor annis textum Sententiarum portent vel portari faciant ad scolas bachelarii, a quo Sententias audient, ut textum Sententiarum audiant diligenter.

Item quod legentes Sententias faciant honeste et sine verbis offensivis quibuscunque aut elatis sive scandalosis suas collationes et principia, omni injuria cessante servatoque sibi invicem congruo honore.

Item quod legentes Sententias non tractent questiones aut materias logicas vel philosophicas, nisi quantum textus Sententiarum requiret, aut solutiones argumentorum exigent, sed moveant et tractent questiones theologicas, speculativas vel morales, ad distinctiones pertinentes.

Item quod legentes Sententias legant textum ipsarum ordinate et exponant ad utilitatem auditorum.

Item quod nullus legens Sententias legat questionem suam aut suum principium per quaternum aut alias in scriptis. Non tamen propter hoc inhibemus, quin bachelarius possit portare ad cathedram aliquid ex quo possit, si necesse fuerit, sibi reducere ad memoriam aliquas difficultates questionem suam, aut argumenta seu auctoritates aut ad ipsam questionem aut aliquam expositionem pertinentes.

Item statuimus quod nullus magister aut bachelarius qui Sententias legerit, suam lecturam Sententiarum communicet tradendo stationariis directe vel indirecte, quousque sua lectura fuerit per cancellarium et magistrus predicte facultatis examinata.’

(Chartularium Universitatis Parisiensis, vol. III, §1319, pp. 143f.)

Gregory of Rimini on the Eternity of the World

Gregory of Rimini's treatment of the paradoxes of infinity (S I.42-44.4) allowed him a swift response in S II.1.2.i to an Aristotelian argument that an endless world could not have had a beginning.

Here is the core of the Aristotelian argument:
‘Probatur minor, quia si detur oppositum, sequitur quod erit infinitum maius infinito. Nam tempus aeternum ex utraque parte super utrumque aeternum ex altera tantum addit reliquum tempus aeternum ex reliqua parte, ut super aeternum in praeterito tantum addit tempus aeternum in futuro tantum, et econverso. Cum igitur omne aeternum in futuro sit ens tempore infinito, sequitur quod fuit etiam ens infinito tempore praeterito.’

And here is Gregory's response:
‘Ad secundam rationem principalem nego minorem, et dico quod probatio aeque militat contra Philosophum, qui posuit tempus aeternum in praeterito et in futuro, cum tamen aeternum in praeterito sit infinitum, et similiter aeternum in futuro, et aeternum ex utraque parte utrumque comprehendat. Quia tamen, secundum quod inferius dicam, possibile fuit tempus esse aeternum, quamvis de facto habuit initium, ac per hoc fuit possibile infinitum comprehendere in se plura infinita, dico quod hoc non est inconveniens, sicut in primo libro distinctione 44 declaratum est. Et pro nunc sufficiat exemplum de aliquo continuo, cuius utraque medietas continet infinitas partes proportionales alias ab his, quas reliqua continet.’

The tu quoque here is a nice move.